Babam kalp ameliyatından çıktıktan bir kaç gün sonra daha hastanedeyken, vefat eden babaannemin haberini vermiştim.
Herkesten de fırça yemiştim, hatta anneme söyledi diye kızıyorlardı, kızmalarını engelledim, benim söylediğimi söylemiştim akrabalara. Doktorlar bile söylemeyin demişti. Bazı durumlarda kimseyi dinlemem, isteyen buna dik kafalılık desin, ben mantıklı düşünmek diyorum.

Çünkü insanlar kendilerini düşünüyor, bende babamı. Çünkü babanızı biraz tanıyorsanız tepkisinin ne şekilde olacağını tahmin edersiniz. Taburcu olup evde öğrendiğinde, niye söylemediniz diye sinirlenip dikişlerini patlatsa ne yapacağız diye annemi ikna ettim. Hastanede emin ellerdeyken söyledim. Cenazesine gitmek istedi, doktorlar konuştu, yatıştırdı. Sorun kalmadı.
En azından cenazeye katılamasa da telefonla kardeşlerini arayıp bilgi aldı.

Bende zamanında öğrenmek isterdim, yaşanacak bir acı varsa o da zamanında yaşanmalı.