İnsanlara bakıyorsun, 10 kişiden 5'i ölse üzülmeyecek modda. Bazen diyorum kaç gün olmasına rağmen depremde hayata tutunanlar, hala hayattan umudu olan, yaşamak isteyenler belki de.
Bugün bana sorsalar, bende ölsem üzülsem... Olan ölene değil de, arkandan üzülen ailene oluyor. Ailende dünyadan göçtükten sonra zaten hatırlayanında kalmaz.
Nasıl öleceğini insan seçemez ama uykuda ölmeyi isterdim, acısız sızısız, hatırlamadan.
Bu ara ölümün soğuk yüzü hepimizin karşısında. Kendim ölsem üzülmem ama aileme bir şey olması beni kahreder sanırım. Enkazdan farkın kalmaz.
"Sevdiklerime bir şey olmasın, bana olsun" derken buluyorsun kendini. Hayat gerçekten tuhaf bir şey.
~ ~ ~