Halen daha üzülüyor ve konuşuyoruz. Onca çocuk annesiz, onca anne baba evlatsız kaldı. Kadın ve erkekler de eşlerini kaybetti keza.
Onlarla üzüldük, ağladık. Kendi sevdiklerimizi kaybetmiş kadar empati yaptık, ya kaybedersek bizde aynı şeyler yaşamanın korkusunu yaşadık.
Bir kişinin bile kurtulması ümidiyle dualar ettik, gecelerce uykusuz kaldık.
Hayvanların sahiplerini kaybettiği o enkazda, onları bulma umuduyla arayışlarının çaresizliğini hissettik.
Fırsatçılara sinirlendik,
Ölümlerin bu kadar çok olmasına sebebiyet veren müteahhidinden fenni mesulüne kadar hepsine öfkelendik, elimize geçseler bir kaşık suda boğmak istedik.
Neden bu hale geldiğimizi, sorguladık, derin düşüncelere daldık.
Ölümün soğuk nefesini ensemizde hissettik. Bu kadar yakın olabileceğini unuttuğumuzu fark ettik.
Hayatın kısa olduğunu, sevdiklerimizin kıymetini bilmeyi, bugüne odaklanmamız gerektiğinin farkındalığını yaşadık.

Şu son 10 gün, bize bir asır yaşamış gibi, çok şey yaşattı belki. Bize yılların anlatamadığını, 10 günde anlattı.
Çok şey var, çok his var. Çok duygu var. İçimdeki duyguların, birbirinden farklı bir sürü duygunun hissini yaşıyorum. Anlatmaya kelimelerim yetmez. En kısa haliyle bu şekilde.