"Benim kendimle çok tuhaf bir ilişkim var, kendi üzerimde kurduğum bir hâkimiyet var. Bir yanım var; bana hep doğruları söylüyor, doğru yasaklar koyuyor, doğru şekilde kısıtlıyor beni. İnsanların bir şekilde bana zarar verebileceklerinin farkında ve bu yüzden insanlara yaklaşmama izin vermiyor. Ben zaman zaman onun yasaklarını çiğniyor ve sonra üzüldüğümle kalıyorum. "Ben sana kalbimiz kırılır demiştim." Bu cümleyi ondan çok duydum, söylerken de zafer dolu bir gülümseme olmuyor yüzünde. Gerçekten iyiliğimi düşündüğünü görebiliyorum. "Merak etme, ben hep buradayım." diyor sonra, gözyaşlarımı siliyor, bunun tekrarlanmasına izin vermeyeceğini dile getiriyor. Ona hak veriyorum. Ben zaten bir tek ona güveniyorum. Bu yüzden yine oraya döndüm, onun yasaklarının altına. Diğer yanımın beni korumak için inşa ettiği güvenli bölgeye. Kendi kafesime."