geçende abim ( bayramda) atla arabaya seni bi yere götürecem dedi. bakalım hatırlayabilecek misin diye de ekledi... bi sokağın önünden 2-3 kere geçtik... abi dedim neresi burası... hatırlamadın mı, hiç çağrışım yapmadı mı dedi. yok abi dedim neresi ki burası ya söyle hadi dedim...



büyüdüğümüz sokak dedi. ve bunu demesiyle insanın gözünde anılar canlanır mı , en ufak detayına kadar herşey hatırlanır mı. hatırladım ... hemde herşeyi... ya hiç değişmemişti, her şey aynıydı veya bana öyle geldi bilemedim... biz sokakta oynarken nenemin balkondan bizi izlemesi, çocukluk arkadaşım olan alev i, abimlerin sen hala bu saatte sokakta mısın demelerini, ekmek ve domatesi yiyişimi, annemlerin kadınlarla çay demleyip, kapı önü sohbetlerini, imece usulü yapılan açık ekmekleri , sokak düğünlerini, evin önünde yıkanan cenazeleri hatırladım...


ve daha da ilginci amcamlara giderken hep o sokağın önünden geçmem ve evimizi , sokağımızı hiç hatırlamamak çok üzdü beni...

sonra abime sarılıp hıçkıra hıçkıra ağladım... biz çocukken çok güzeldik, çok insandık ve büyüdükçe insan kalmak, kirlenmemek çok yordu bizi, hepimizi

içimdeki piç
beni bırakma hiç