karşılıksız sevilen , uğruna canını düşünmeden vereceğin evladının kaybı sonrası yaşanan, kendi ölümünüzün daha hayırlı olduğu söylenen , insanın ruhunda, kalbinde, beyninde ömür boyu yanacak, hiç sönmeyecek olan kor ateş misali tabir edilen, düşmanıma bile vermesin bu acıyı denilen, yeryüzündeki acıların en büyüğü olan kısacası tarifi imkansız olandır...adsızdır...bu acıyı yaşamış her aile için milattır bi nevi... ondan öncesi ve ondan sonrasıdır hayat denilen olgu... artık hiçbir şey eskisi gibi değildir... ve tabiki bu acınında en büyük payı anne yüreğine düşer...
bu acıya ; her gün yaz kış demeden sabahın erken saatlerinde şehit oğlunun mezarına gidende, üç oğlunu aynı anda trafik kazasında kaybedip o günden sonra sadece siyah giyinende, kızını kaybedip bir gecede yaşadığı acıyla vücudu beyazlayanda ( vitiligo), evden çıkarken kapının önünde balkondan düşüp ölen oğlunu görüp kalp krizi geçirende gördüm ... bir yabancı olarak sadece görmek, duymak ve şimdi yazmak bile nefes darlığına, gözyaşına sebep olurken , bu acıya maruz kalanların hissetleri açıklanamaz bi durumdur...
rahmetli nenemin bu konuyla ilgili ayrılık acısı yaşadığım dönemde şahsıma sarf ettiği " bir anne evladının ölüm acısına dayanıp yaşıyorsa , başka acıdan bahsetmek ayıptır ve dayanılmayacak değildir " demişti