Bastırdığımı, gizlediğimi sandığım hüzünler arada yoklamasa...
Herkesin yüzünde sahte bir gülümseme maskesi...
Oysa bir çok kişi mutsuz...
Kimimiz gururundan, kimimiz inadından, kimimiz yaşayamadıklarından, kimimiz yaşadığı kötü anıları unutmadığından...
Mutsuzuz..
Ah be günlük...
Düşünmek istemiyorum, düşündükçe tüm dünyaya kızıyorum.
Düşündükçe herkesle kavga ediyorum,
Düşündükçe kırıp döküyorum kendimi...
Artık tamam dediğim,
Artık daha üzülmem dediğim,
Artık bende mutlu olucam dediğim ne kadar yıl varsa,
Hepsi kaybettiğim güvenlerle,
Sildiğim insanlarla dolu...
Yoruldum!
Ne kafam kaldırıyor, ne de yüreğim alıyor Artık bazı şeyleri...
Neden ben böyleyim?
Beni üzen kişilerin önce telafi etmesini bekliyor, üzülüyor harap ediyorum kendimi.
Sonra kendimi harap ettikten sonra siliyorum...
Ve bir daha affedemiyorum kimseyi...
Affetsem belki hafiflicem...
Ama dedim ya kırgınım dünyaya...
30 sene mi çöpe atıp yeniden doğdum dediğim de yeni acılar yaşamayı hak etmedim oysa...
Bunca kötülüklerin yaşandığı bir dünya Artık yok olsun, kopsun...