Dostluk açık yürekliliği; düşmanlık da içten pazarlıklı ve sinsi olmayı gerektirir. Dostlar konuşurken açık alın ile dostlarının yüzüne bakarlar. Düşmanlar ise sahte bir tevazu, veya niyetleri yüzlerinden okunmasın diye yere bakarak konuşurlar. Bu durumda eksik arayan düşman, belki de ayağımızın kaymasını, dost da başımızın yükselmesini ister. Sahte tevazulara al-danarak düşmanları dost sanmak insanın zararına olur. Keza dostlarımız bizim giyim kuşamımıza değil, kalplerimize, iç yüzlerimize bakarken; düşmanlarımız bizi küçültmek için tepeden tırnağa giyinişimize ve dış yüzümüze bakarak değerlendirmek yoluna giderler.
Düşmanlara karşı açık verilmemesi gerektiğini tavsiye ederken söylenir.