Bir daha açar mı karanfil, korkusuz?

Adını şiire bulanmış karanfil sayarım.

Ah benim örselenmiş incinmiş karanfilim.

Umutsuzluk bir karanfildir, yalnızca bir karanfil.

Gözlerin kaç gece eder? Dudakların kaç karanfil? (Attilâ İlhan)

Havada karanfil, kekik kokusu, bu yolda galiba, sen gezinmişsin…

Bir ben kaldım, ortasında kavganın, bir de karanfil yürekli çocuklar…

Martılar karanfil dökerken sulara, hiç böyle İstanbul olamadı kimse…

Yarin dudağından getirilmiş bir katre alevdir bu karanfil. (Ahmet Haşim)

Karanfil kokuyor sigaram, dağlarına bahar gelmiş memleketimin. (Ahmed Arif)

Ben kendime bir karanfil mezarı satın aldım. Beni oraya gömecekler. (Edip Cansever)

Gecenin göğsünde bir sigara yakarsın. Sevda bir şiire karanfil olur, alıp saçına takarsın.

Sen bir karanfilsin, delisin, içlisin de, bükersin hemen boynunu… (Edip Cansever)

Kafamı kızdırma gene giderim az sonra gelirim elimde karanfiller. (Ahmet Erhan)

Yağmur yemiş sırılsıklam bir karanfil. Bir tenhalığa gülümsüyor içimde. (Ali Asker Barut)

Ayrılığın çiçeğiymiş kırmızı karanfil. Sen gidince benden, gönlüm oldu sersefil… (İlhan Turgut)

Biz de bilirdik sevgiliye karanfil almasını, lakin aç idik yedik karanfil parasını. (Yılmaz Güney)

Bir karanfil telaşı taşıyor gözlerin, gidiyorsun. Ve kendimle baş başa kalabilmeyi öğreniyorum.

Sana karanfiller getirdim ve ben seni kapında beklerken hepsi akşam üzeri intihar etti bir bir…

Gülüşün bahar buğusu senin. Gülüşün bir avuç su. Gülüşün gül. Gülüşün karanfil kokusu. (Nuri Can)

Geleceğim. Ve her duvarın başına bir karanfil dikeceğim. Her pencerenin altında bir şiir okuyacağım.