Günlerden bir yaz günü aslan su içip serinlemek amacıyla bir su başına gelmiş. O sırada yaban domuzu da suya eğiliyormuş. Aslan:

– Çekil bakalım da suyumuzdan içelim, ” demiş.

– Ne demek çekil?, demiş yaban domuzu. Biz hayvan değil miyiz? Bizde su içmez miyiz? Amma şey asıl sen çekil!

“Sen çekil, hayır sen çekil…” derken işi dövüşe çevirmişler. Nasıl bir dövüş? Kıyasıya, kıran kırana, öldürüp ölmecesine! Kan ter içinde kalmışlar. Ayrılıp bir solukluk dinlenmede ne görsünler? Tepedeki ağaçlara akbabalarla kara kargalar konmuşlar:

“Aman birbirlerini hemen öldürseler de leşleri bize kalsa…” diye bekleşmiyorlar mı?

Hem aslanda hem yaban domuzunda şafak sökmüş:

“Aman, kavgayı dövüşü boş verelim! Eski dostluğumuza dönelim. Bu akbabalarla kara kargalara yem olmayalım, iyisi budur…” Demişler, yollarına gitmişler.

(Dövüşüp sövüşmek iyi mi? Barış içinde yaşamak varken üstelik… Dövüşenler için son her zaman kötüye varır, bir kazanç getirmez.)