Hasret kaldıklarım o kadar çok ki, bazen keşke gözümün görüp de kalbimin isteyeceği şeyleri görmeseydim diyorum. Görünce ister insanoğlu, benimde olsaydı, bende tatsaydım, bende taksaydım, bende tutsaydım, bende gitseydim, vesaire der de der. Böyle büyümedik mi zaten ? bu şekilde yetişemedik mi ? Birinin kolunda ki saati, birinin sırtında ki çantayı, birinin kulağında ki küpeyi, birinin elinde ki yemeği. İster insanoğlu, istedikçe daha fazla ister. İstekleri gerçekleşdikçe şımarır, artık o insana dünyaları versen yetmez. Çünki insanlar her zaman kendilerinde olmayanı daha fazla ister, hatta arttırıyorum eğer sende 2 tane elma varsa, onda 1 taneyse, 3 ister 5 ister. Gözü Doymaz "insanoğlunun".

Benim hasretim maddiyata olmadı, manevi hasretim o kadar büyükdü ki, maddiyat düşünecek vaktim yoktu. İyiki de olmamış, şu an bazı "insanlara" baktığım zaman maddiyatın ne kadar önemsiz olduğunu bir kez daha anlıyorum. Maddiyat içeren şeylere hasret olamaz zaten insan, olanların da sorunu vardır eminim ki. Hasret kalınacak o kadar çok manevi şeyler var ki, Mesela Birinin hiç duymadığın, ama özlem duyduğun kokusu, hiç görmediğin ama bakacak olsan hasret dolu bakacağın gözleri, hiç dokunamadığın ama ellerinin arasına alsan ipek gibi hissettirecek saçları, hiç sarılamadığın teninin sıcaklığı. Ben hiçlere hasretim, var olmamış ve asla var olamayacaklara. Bir gün göcüp gideceğim bu dünyadan, yaşayamadıklarımla, var olmamışlıklarımla, unutamadıklarım, affedemediklerim, ve doyamadıklarımla. Ama asla hasretimle değil, çünki benden geriye sadece hasret kalacak.