Bu aralar sonbaharda rüzgarın savurduğu, sararmış kuru bir yaprak misaliyim..
Rüzgar ne taraftan eserse o tarafa yönelen.. amaçsız , sebepsiz , gelişine..
Her şeyi salmışlık duygusu esir almış ruhumu.. Hem garip bir haz veriyor, hem içimi yakıyor..
Dünya yansa umur etmezmişim gibi..
Bu bir sahte iyilik hali mi yoksa gerçekten bunu başarabildim mi henüz bilmiyorum..
Bekleyip göreceğim...

İnsanı farklı yapan affettikleri, güçlü yapan sabrettikleri, kendisi yapan da vazgeçtikleridir.