Uzun zamandır yazmıyordum, aslında içimden gelmiyordu uzun uzun yazdıkça daha da çok yazasım içimi kelimelere dökesim geliyor, bazen kelimeler kifayetsiz kalıyor anlatamıyorum içimdekileri, doğru ifade edemiyorum. Anlatıyorum kendimi ama kimse anlamıyor, anlayamıyor, belki de anlamak istemiyor. Nereye kadar bu şekilde yazarak kendimle konuşacağım hiç bir fikrim yok, ama kendimden başka da içimi dökeceğim kimsem yok. Bir kaç cümleye sığdırmaya çalıştığım bu yaşam, bu hayat, bu yazanlar ben miyim peki? Hayal ürünü mü yoksa gerçek bir hayat hikayesi mi, belki de simülasyon, kitap, roman, bir şiir?
Hayır, hayır hiç biri değil, bilinmezlik. Evet bunlar aslında bir bilinmezlik, bilememek, çözememek, bazense görememek, her biri çıkmaz sokağa çıkıyormuşcasına bir bilinmezliğe sürüklüyor insanı. Yazıp sildiğim, üzerini karaladığım çok şey var, belki de bu da onlardan biri olacak, ve ya farklı bir şekilde okunacak, okurken bazıları; "Bu saçmalıkta ne?" derken, bazıları içinden bir parça bulacak belki de, kimisi gülerek, kimisi umursamaz bir şekilde okuyacak belki, işte bu da bir bilinmezlik. Her şeyin bilinmez şeyler üzerine olması çok can sıkıcı, neden bilmeyelim ki, tahminlermiz mesela neden bazen tutup, bazense çok alakasız bir sonuç alsın ki, bilelim işte ne olabilir ki en fazla?
Sıkıcı hayatlar silsilesinde sürüklenip dururken böyle delicesine şeyleri düşünmekte sadece bir delinin işi olurdu ya zaten, neden gecenin bu vakti sabaha kadar uyumayıp kendi içimde bir bilinmezlik yaratıp onu düşündüm bilmiyorum, ama şunu biliyorum ki, hepimiz gerçek bir bilinmezlik içinde sürüklenip duruyoruz, ve bunun bir sonu yok, adeta sonsuz bir döngü gibi.
"Bazı hayatların bilinmezliği, o hayat son bulunca biter."