'Biz iki iyi arkadaş oluruz sanırım , Sevgili olmayı beceremedik.'
Bu nasıl ağır bir cümledir.. O anı yaşayan bilir ancak...
Cümlenin finalini görmezsen olumlu bir cümle diye düşünebilir insan...
Birbiri ile yeni tanışmış, aralarında güzel bir sohbet olmuş ,karşılıklı mutluluk yaşamış birinin diğerine kuracağı bir cümle olarak varsaydığınızda gayet de hoştur esasında...
Finaline baktığınızda ise: usulca, kibarca söylenen ama karnınıza bir yumruk yemişçesine inciten bir cümleye dönüşür. Duyduğunuz en büyük en ağır hakaret gibi gelir o kulağınıza...
Sizin en kırılgan taraflarınızı, en büyük zaaflarınızı, kimselerin bilmediği yaralarınızı görmüş, birlikte en olmazları oldurmuş , 'hayatımın anlamı' diye anlamlandırdığınız o kişi size 'sen de herkes gibisin artık' mesajını vermektedir çünkü...
Bu nedenledir ki; Amacımız bu dünyada herkesten ve her şeyden öne koyup , baş tacı edeceğimiz o biricik sevgiliyi bulmak değil, aklımızı ve enerjimizi sahici arkadaşlardan/ dostlardan oluşacak bir çember kurmak ve onu besleyerek yolumuza devam etmek olmalıdır..
Böyle bir dünyada yaşayabilirsek eğer, hayatımızın geri kalanında bize yoldaşlık edeceğini düşünerek yaşamımıza aldığımız ama öyle olmadığını fark ettiğimizde ''arkadaş kalalım'' cümlesiyle karşılaşmak yerine, belki de ''yolun açık olsun '' diyebiliriz..