ForumAdasi.Com - Tekil mesaj gösterimi

**Zeze** · 01 Ekim 2024, 02:18

Kendimi sevmiyorum,
Hiçbir zamanda sevmedim...
Hee kendimle barışığım ama sevmiyorum işte.
Aklım kalbimi beğenmez, kalbim ise aklımı öyle bir şey işte.
Bazen her şeye rağmen, bu dünyanın tüm zorluklarına rağmen iyi ki değişmedim diyorum...
Bazen de aklım sen böyle salaklık yapıp duygusal olmaya devam et diyor.
Aklım yetişkin, kalbim ise hala ilkokul birinci sınıfta anaokulu öğretmeni olmayı hayal eden o küçük kız yaşlarında.
Bu yüzden aklım alsa da, bazen kalbim almıyor bazı şeyleri.
Çok fazla ve ağır geliyor.
Bu yüzden kafamda sildiklerimi bile, içimde de silsem, bıraktıkları hüzünler silinmezken, ya bende yeri baki olanların bıraktığı hüzünler...
Yüreğim dayanmıyor, sığmıyor içime bazen.
Ama mutluluktan değil, hüzünler kanser gibi yüreğimi sardığında nefes alamamaktan sığamıyorum ben... Ne içime ne de yeryüzüne...
Yoruldum be günlük. Öyle böyle değil.
Artık umudumu kaybettim, anlaşılmaya dair tek bir umudum yok.
Ya huzur?
Hayatım boyunca içimdeki o küçük kız huzursuz olmasın diye çok çabaladım...
Ama olmadı...
Gecenin sonunda, içindeki huzursuzluk, mutsuzluğu oldu hep...
Hiçbir zaman huzurlu olmayı başaramadım... Belki de hayattaki tek başarısızlığım budur.
Benim hep bir sözüm var söylediğim;
"Ben çocuk gibi değilim, içim çocuk!
İçimdeki o küçük kız büyürse nasırlaşır kalbim" diye...
Aklım her ne kadar bana kızsa da, içimde ki o küçük kızın büyümesini istemiyorum...
Canım yansa da, bu dünyanın düzenine ayak uyduramasam da,
İçimdeki küçük kız huzursuz da olsa hep,
Yalnızda kalsam...
Hiçbir şeyin beni değiştirmesine izin vermicem.
Bu da kendime notum olsun günlük...

01 Ekim 2024, 02:18	#169
Çevrimiçi Zeze Kullanıcıların profil bilgileri ziyaretçilere gizlidir.	Yanıt: Karahindiba Masumluğunda Çocuksu Kalbim Kendimi sevmiyorum, Hiçbir zamanda sevmedim... Hee kendimle barışığım ama sevmiyorum işte. Aklım kalbimi beğenmez, kalbim ise aklımı öyle bir şey işte. Bazen her şeye rağmen, bu dünyanın tüm zorluklarına rağmen iyi ki değişmedim diyorum... Bazen de aklım sen böyle salaklık yapıp duygusal olmaya devam et diyor. Aklım yetişkin, kalbim ise hala ilkokul birinci sınıfta anaokulu öğretmeni olmayı hayal eden o küçük kız yaşlarında. Bu yüzden aklım alsa da, bazen kalbim almıyor bazı şeyleri. Çok fazla ve ağır geliyor. Bu yüzden kafamda sildiklerimi bile, içimde de silsem, bıraktıkları hüzünler silinmezken, ya bende yeri baki olanların bıraktığı hüzünler... Yüreğim dayanmıyor, sığmıyor içime bazen. Ama mutluluktan değil, hüzünler kanser gibi yüreğimi sardığında nefes alamamaktan sığamıyorum ben... Ne içime ne de yeryüzüne... Yoruldum be günlük. Öyle böyle değil. Artık umudumu kaybettim, anlaşılmaya dair tek bir umudum yok. Ya huzur? Hayatım boyunca içimdeki o küçük kız huzursuz olmasın diye çok çabaladım... Ama olmadı... Gecenin sonunda, içindeki huzursuzluk, mutsuzluğu oldu hep... Hiçbir zaman huzurlu olmayı başaramadım... Belki de hayattaki tek başarısızlığım budur. Benim hep bir sözüm var söylediğim; "Ben çocuk gibi değilim, içim çocuk! İçimdeki o küçük kız büyürse nasırlaşır kalbim" diye... Aklım her ne kadar bana kızsa da, içimde ki o küçük kızın büyümesini istemiyorum... Canım yansa da, bu dünyanın düzenine ayak uyduramasam da, İçimdeki küçük kız huzursuz da olsa hep, Yalnızda kalsam... Hiçbir şeyin beni değiştirmesine izin vermicem. Bu da kendime notum olsun günlük...