İnsanlara gülüyormuş gibi davranmak, beni fazlasıyla kaybetmişlik hissi barındıran bir adam yaptı. Hassas bir adamım, insanları çok seviyorum. İnsanlar nankör bir evlat gibi beni ısırıyor ama ben tanrı değilim. Tanrı olsaydım hiçliği seçerdim. Ya da insanlara biraz daha az acı çektirmeyi, onlara mutlu etmeyi, yaşlılara... karşıdan karşıya geçerken yardım etmeyi. Evet, ben tanrı olsam insanların arasında yaşardım. Halk tanrısı. Ayetlerim, O, sizden biri diye başlardı. Kızıp köpürmeyin dalgalı bir deniz gibi. İnançlarınıza saldırmıyorum, tanrı kusursuzdur elbet ama son kullanma tarihi geçmiş ürünü alan bir müşteri olarak, şikayet hakkımı kullanıyorum. Müşteri, her zaman haklı olmayabilir ama işletme ayakta duruyorsa bunu müşteri sağlar. Ölümümden sonra hakkımda çıkacak tepkileri engelleyebilmek adına bir açıklama yaparken, konu dağıldı...

Şizofreni ya da bir Ateist değilim. Aksine, en son doğduğum gün gördüğüm babam gibi severim tanrıyı. Sadece, insanların bu kadar çok yüzüme gülerken, arkamda lunaparkları kıskandıracak dolaplar döndürmeleri, o palyaçoların insanlar yüzünden tütüne başlamaları ve hergün yüzüme çarpılan onca gerçek, beni çılgına çeviriyor. Ve tanrının, bütün bu olanları, onca duaya, onca gözyaşına rağmen öylece izlemesi, bu maçın daha baştan rakip takıma peşkeş çekildiğini gösteriyor. Belki yağmur sandığınız şey, biz acı çekerken tanrının bulutlara yaslanıp yediği çekirdeklerin kabuğudur, kim bilir. Tanrı bilir tabii, şapşal! Kim bilecek başka? Heyt be, tanrım benim... Acılarımızla sınanıyor, hayat güzel bir öğretici, pejmürde bir öğretmen ama birileri müfredata gizliden intiharı sokmuş. Yaşamak harikulade bir eğitim, ben ölmüyorum ki, sadece eğitim zayiatıyım. Tanrım ben senin kadar usta bir kalem değilim, hani oturup yazamam yeniden kaderimi, hatta iki şair otursak, kalkamayız... Koparttırma bana şu sayfaları işte, ya yenile, ya karala...