“Sevdiği kadını hastaneye getirdi.
Kadını yoğun bakıma kaldırdılar.
Doktorlar, hastanın sevk işlemlerinin yapılmasını söylediler...
Adam, kadın yoğun bakımdayken sevk kağıdını imzalatmaya gitti.
Maalesef o yanında yokken kadın hayatını kaybetti.
Geri döndüğünde sevdiği kadın artık hayatta değildi...
Doktorlar bir türlü söyleyemediler.
Tam o an, işte o an.
Duyunca Aklını Yitirdi Adam,
o günden sonra hastaneden hiç ayrılmadı.
Yıllardır her gün o sevk kağıdını getiriyor.
Hastane sorumlularına imzalatıyor.
Sev...
Kaybetsen de sev...
Dillere düş, rezil ol yine de sev...
Kalbini sıradan bir et parçası olarak götürme öteki dünyaya...
De ki onlara, ben boşuna yaşamadım...
Sevmeyi öğrendim ve hiç unutmadım...
Kimi göz ucu ile sever yüreğinin kıyısından
Kimi huşu ile öper ruhundan
Kimi dosttur, yoldaştır sevdasına olmayacak yerler de arar
Kimi terk etmiştir benliğini, aklını yitirecek kadar...”
(Alıntı)