Her zaman derdim ki; ölüm bizler için, metanetli olmak lazım, dik durmak lazım... Ama bunun böyle olmadığını babamı ellerimle toprağa koyduğum gün anladım. Ateş düştüğü yeri yakiyormus gerçekten. Acimi, üzüntümü, sıkıntımı çok fazla yansıtabilen bir insan değilimdir içime atarım ve su an içimdeki yangını ne yapsam kelimelere dokemem, anlatamam. Birkaç aydır 3-4 kere hastanede yatan her defasında mücadele eden ayağa kalkan babam 10 yıl sonra doğduğu memlekete gidip 1 saat sonra vefat etti. Doğduğu yerde kaybettim ilk arkadaşımı, ilk öğretmenimi, kahramanımı...
Taziye mesajlarınız için çok teşekkür ederim hepinizden Allah razı olsun...
Dualarınızda yerirseniz çok sevinirim.