Aslında mutsuzluklar yetinmeyi bilmemekten ileri geliyor. Baktığımızda belki kendimize göre öyle çok aşırı mükemmel hayatlarımız yok. Daha iyisiyle kıyaslarız hep. Ama mutlulukta biraz sahip olduğun değerlerin kıymetini bilmekten geçiyor.

Şu an baktığımda herkesin her şeyi var ve bir doyumsuzluk söz konusu. Ve günümüzde artık bu durum çığrından çıktı.

Farklı bir konuya geçicem ama...
Eskiden de vardı tüketim mesela fakat ben pandeminin dünyanın şartlarını ve insanların yaşam koşullarını çok değiştirdiğini düşünüyorum.

Pandemi de evde kalmak, insanları psikolojik olarak yemeye odakladı. Ve gereksiz ilaç ve vitamin alımları vs. İnsanların kimyası da bozuldu.

Bizden sonrakilerin Allah yardımcısı olsun diyorum ben. Biz yine iyi kötü bir şekilde büyüdük. Doğan çocuklar bile doyumsuzluğun içine büyüyor. Anneler sanki çocuk eksik kalacakmış gibi her şeyi alıyorlar. Çocukken benim konuşan bebeğim olmadı da eksik mi kaldım. Aksine sokaklarda büyüdüğüm için mutluyum.

Bu yüzden ne yaşarsam yaşayayım, üzüldüğüm anlar olsa da, halime isyan etmeye utanıyorum açıkçası