Ne Zaman Sonbahar Gelse.
 

Ne Zaman Sonbahar Gelse..

Ne Zaman Sonbahar Gelse, Yapraklar Düşse Dalından, Ne Kadar Sıcak ve Parlak Olursa Olsun Gökyüzü Ürperirim...
Üstüme Yürür Hüzünler...
Rüzgarların Uğultusunda Hayatın Bana Küs Islığını Duyarım...
Dalları Kırılmış Bir Ağacın Hüznü Gibi Suskun Dururum....
Anlatamam Kimseye Yüreğimden Geçenleri...
Ne Zaman Sonbahar Gelse, Nefes Alırım Ama Yaşayamam...
Yaşarım Ama Anlayamam...!
Şu Sıralar Nefes Alıyor Yaşamıyorum...
Yaşıyorum Anlamıyorum...
Karışık Hallerde Çaresizliğin En En Doruk Noktasında Umudumu Ayakta Tutmaya Çalışıyorum...
Garip Bir Boşlukta Çiviliyim Günlerdir Gözbebeklerimden...
Yılların Yorgunluğu Var Üzerimde...
Uyumak İstiyorum Kafamı Yastıkların Altına Gömüp, Aylarca Hatta Yıllarca Uyumak İstiyorum...
Kalbim Ağır Geliyor Bedenime, Taşıyamıyorum...
Çok Defa Tövbe Ediyorum Onun Adını Yazan Kalemlere...
Olmuyor...!
İçim Öyle Dolu ki Onunla Dolup Taşıyor Kağıtlara...
Milyonlarca Kelime Harcıyorum Uğruna...
Bu Günlerde Takvimler Hangi Günü Düşüyor, Hangi Sevdaya Çizik Atıyor, Hangi Vuslata Gün Saydırıyor Bilmiyorum...
Yazının Kendisini Okuyan Gözlere Kavuşamadığı, Kelimelerin Bittiği, Kağıdın Kaleme, Kalemin Kağıda Küstüğü Yerdeyim...
Kaybedilmiş Günlerin Güncesini Tutmuyorum...
Yorgun ve Bezgin Yılların Rüzgarına Kapılmışım Sürüklenip Gidiyorum...
Ve Ben İlk Defa Bu Kadar Doluyum...
İlk Defa Kendimi Yazmak Zorunda Hissediyorum...
Cümleler Boğazıma Düğümleniyor...
Yazmak İstiyorum Ruhumun Derinliklerini...
Hüzünlerimi...
Acılarımı...
Çabalıyorum Ama Olmuyor, Yazamıyorum...
Kelimeler Parmaklarımın Uçlarında Esir Kalıyor...
Sıcak Bir Damla Gözlerimde Nedensiz Akıp Gidiyor Öylece...
Satırlar Çaresiz Suskularda...
Yazmalı mıydım Yoksa Yazmamalı mı?
Düşünmeli mi, Ağlamalı mı, Yoksa Kaçmak mı En Kolayı?
Yazmalıydım, Belki Sana Değil, Kendime Değil, Bize Değil Ama O En Saf En Temiz Duygularım İçin Son Bir Kez Daha Yazmalıyım...
Satırlarımı Kalbime Batıra Batıra, "Yazma!" Diyen Gururuma Vura Vura, Yazmalıyım...

''Gönderilmemiş aşk mektupları''