Günün Şiiri

nedenini bilmediğim
bir keder akıyor damarlarımdan.
kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı,
yüzüm ömrümün atlası,
düzlükleri bunaltı ,
yükseklikleri korku,
uçurumları yıkıntılarımla dolu
bir engebeler atlası.
yaşamak bir can sıkıntısı mıdır
ömür hanım?

içimdeki piç
beni bırakma hiç

En olmazda gördüm seni
Bir ani gün gel bul beni
Yıkık içimde duvarlar
Tut elimden kaldır beni
Yıkık içimde duvarlar
Tut elimden kaldır beni


Akşam üstü bir yağmurla
Uğra bana ben ölmeden
Kapım açık çay ocakta
Gir içeri görünmeden


Akşam üstü bir yağmurla
Uğra bana ben ölmeden
Kapım açık çay ocakta
Gir içeri görünmeden
Gir içeri görünmeden


En dardayım gördüm seni
Kaybolmuşum gel bul beni
Kırık içimde aynalar
Hiç olmuşum anla beni
Kırık içimde aynalar
Hiç olmuşum anla beni


Akşam üstü bir yağmurla
Uğra bana ben ölmeden
Kapım açık çay ocakta
Gir içeri görünmeden


Dur karşımda ve gülümse
Elimdeki düşsün yere
Sarıl bana ve kal öyle
Kokun bırak ben ölmeden
Kokun bırak ben ölmeden

içimdeki piç
beni bırakma hiç

biliyorum sana giden yollar kapalı
üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni

ne kadar yakından ve arada uçurum;
insanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

uyandım uyandım, hep seni düşündüm
yalnız seni, yalnız senin gözlerini

sen bayan nihayet, sen ölümüm kalımım
ben artık adam olmam bu derde düşeli

şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki

anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği

kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki

tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini

çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri

rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
bu böyle pek de kolay değil gerçi…

alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
bunun verdiği mutluluk da az değil ki

çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki

inan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:

bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu
yalvarırım onu okuma çarşamba günleri



cemal süreya - sana giden yollar kapalı

içimdeki piç
beni bırakma hiç

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün yaşamak olacak.
Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yanı ağır bastığından.
1947


Diyelim ki, ağır ameliyatlık hastayız,
yani, beyaz masadan,
bir daha kalkmamak ihtimali de var.
Duymamak mümkün değilse de biraz erken gitmenin kederini
biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,
hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,
yahut da sabırsızlıkla bekleyeceğiz
en son ajans haberlerini.
Diyelim ki, dövüşülmeye deşer bir şeyler için,
diyelim ki, cephedeyiz.
Daha orda ilk hücumda, daha o gün
yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün.
Tuhaf bir hınçla bileceğiz bunu,
fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz
belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu.
Diyelim ki hapisteyiz,
yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının.
Yine de dışarıyla birlikte yaşayacağız,
insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgarıyla
yani, duvarın ardındaki dışarıyla.
Yani, nasıl ve nerede olursak olalım
hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak...
1948



Bu dünya soğuyacak,
yıldızların arasında bir yıldız,
hem de en ufacıklarından,
mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,
yani bu koskocaman dünyamız.
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
hatta bir buz yığını
yahut ölü bir bulut gibi de değil,
boş bir ceviz gibi yuvarlanacak
zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya
"Yaşadım" diyebilmen için...


Nazım HİKMET

içimdeki piç
beni bırakma hiç

Terk etmedi sevdan beni,
Aç kaldım, susuz kaldım,
Hayın, karanlıktı gece,
Can garip, can suskun,
Can paramparça…
Ve ellerim kelepçede,
Tütünsüz, uykusuz kaldım,
Terk etmedi sevdan beni…

Ahmed Arif

içimdeki piç
beni bırakma hiç

sadece ikimize değil
bütün hayata üzgünüm
fotoğraflarda
bir gece hatırası

öylesine yalnızım ki
sanki yokum
eriyor eski ben
ve yeni biri olamıyorum

kader sokulgan adımlarıyla
gelip kıvrılıyor yüreğime
hayat sakin
şafakta evler gibi

sanki hiçbir şey olmadı
ikimiz yokuz sadece
biz olan ikimiz yokuz
deniz hep orada
ve ağaçlar aynı düşlerinde

ataol behramoğlu

içimdeki piç
beni bırakma hiç

o şimdi ne yapıyor
şu anda, şimdi, şimdi?
evde mi, sokakta mı,
çalışıyor mu, uzanmış mı, ayakta mı?
kolunu kaldırmış olabilir,
- hey gülüm,
beyaz, kalın bileğini nasıl da çırçıplak eder bu hareketi...

o şimdi ne yapıyor,
şu anda, şimdi, şimdi?
belki dizinde bir kedi yavrusu var,
okşuyor.
belki de yürüyordur, adımını atmak üzredir,
- her kara günümde onu bana tıpış tıpış getiren
sevgili, canımın içi ayaklar!..
ve ne düşünüyor
beni mi?
yoksa
ne bileyim
fasulyanın neden bir türlü pişmediğini mi?
yahut, insanların çoğunun
neden böyle bedbaht olduğunu mu?

o şimdi ne düşünüyor,
şu anda, şimdi, şimdi?..

nazım hikmet

içimdeki piç
beni bırakma hiç

mutluluğun gözü kördür,
yalnızlık sağır.
ondandır biri tökezleyerek yürür,
öbürü uykusunda bile bağırır.

mutluluk yalnız kendisini görür;
unutur bu yüzden ilkin kendisini.
yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
boyuna bekler dönsün diye sesini.

mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.
yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
boyuna kapısına döner, açan olmaz.

mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var...
her ikisinin de saksılarında çiçek.
biri hep başka bir renkle solar,
öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.


özdemir asaf

içimdeki piç
beni bırakma hiç

diyorum ya hiçbir şey boşa değil
bir çiçeğin açması, yağmurun yağması
bir insanın bir insanı tanıması, sevmesi
hatta solması çiçeğin boşa değil

konuşurken susar gibi konuşmak
susarken bıçak gibi susmak
bir ormanın yanışını seyretmek öylece
bir gölün kurumasını boşa değil

öylece nasihatler verenler teselli edenler
büyük söyleyenler büyük konuşanlar
sınanmamış günahın masumu olanlar
sundukları yalanlar boşa değil

hiçbir şey boşa değil senin benim doğmam
dolmuşların dolmuş olması ve yolların
azığımız sırtımızda susuz gezmemiz
gönlümüzde bir deli aşkın olması boşa değil

şurama iliştirdiğin ağrı boşa değil
ayrılığın yazgı olması ve yoksul olmamız
ve ölmemiz binlerce on binlerce ölmemiz
aldanmamız yanmamız kanmamız boşa değil

boşa değil gözlerin biliyorum bir sebebi var
ellerin boşa değil bir sebebi var
tesadüflere de inanırım sebeplere de
şeytana tanrı'ya siyaha ve beyaza
ben sana inanırım bu boşa değil.

içimdeki piç
beni bırakma hiç

kalbim
ölü mevsimler gibisin
bir şeyin görünmeyen iyi yanları gibi
ama bitti mevsim,
bir başka yolcu yok sana
fark etmez gibisin.

kalbim
demir masanın küfü, örtünün yırtığı
camın kırığı, patlayan freni hayatımın
kalbim, anla, bitti mevsim
bir başka yolcu yok sana.

birhan keskin

içimdeki piç
beni bırakma hiç