Bilimsel Ateizm

BİLİMSEL ATEİZM
Bilimin Tanrı’nın varlığını reddedip etmediği veya Tanrı’nın varlığını kanıtlayıp kanıtlayamadığı hakkında üç görüş ortaya atılmıştır. Birincisi bilimin Tanrı’nın varlığı başta olmak üzere dini inancı reddettiğini ileri sürmüştür. İkinci grup düşünür ise bilimsel çalışmaların bizzat Tanrı’nın varlığını desteklediğini hatta kanıtladığını iddia etmiş, üçüncü grup ise Tanrı’nın varlığının temelde bir inanç konusu olduğunu ve dolayısıyla pozitif bilimle ilgisinin bulunmadığını söylemiştir.[23] Bunlardan birinci gruba örnek olarak Auguste Comte, Marx, Lenin, Darwin, Freud’u sayabiliriz. İkinci gruba Sokrates, Descartes, İbn-i Sina, Gazali, Aquinolu Thomas, Kindi gibi düşünürler girer. Üçüncü gruba örnek olarak verilecek en büyük isim Kant’tır. Kant inanmak için bilgiyi sildiğini söyleyecek kadar iddialıdır bu konuda.

Aydınlanma dönemiyle beraber her şeyin bilimle açıklanabileceği iddiası daha da kuvvet kazanmıştır. Bilimle din arasında zıtlık bulunduğunu her türlü ortamda dile getirmeye başlamışlardır bazı ilim adamları ve düşünürler. Hatta bu düşünürler her türlü inancın, değerin ve dini tutumun bir kenara bırakılmasını söyleyecek kadar ileri gitmişlerdir.

Kendi ilminde uzman birçok düşünür ise bilimin kendi sınırları bulunduğunu ve gücünü aşan kısımlarda fikir yürütmesinin yanlış olduğunu vurgulamışlardır. Bu konuda Kant’ın şu görüşünü aktarmak istiyorum: Kant’a göre, “İnanç alanında bilgi söz konusu olsaydı “iman”dan söz etmek anlamsız olurdu. Tanrı inancın değil de bilginin konusu olsaydı, hürriyetten ve ahlakın bağımsızlığından bahsetmenin de manası olmazdı.”[24] Özellikle son asırlarda bilimin din ile çatıştığını söyleyenlere itiraz eden bu görüş sahipleri bu iddiaların daha çok ideolojik çıkarları desteklemek amacıyla ortaya atıldığını savunmuşlardır.

Teistik inanca sahip olan düşünürler ise bilim ve din karşıtlığını ısrarla reddetmiş, bilim ile din arasında karşıtlıktan öte bir uyumun olduğunu ve birbirini desteklediğini savunmuşlardır. Günümüzdeki bilim ve din çatışmasının nedeni daha çok Batı’da gelişen felsefi ve bilimsel çalışmalarla Hıristiyanlık arasındaki uyuşmazlık ve zıtlıklardır. Hıristiyanlığın Ortaçağ boyunca ilme karşı takındıkları olumsuz tavır ve aşırı cezalandırmalar onların kendi içlerine kapanmasına neden olmuştur. Ve ateist düşünürler yakaladıkları bu açığı iyi değerlendirmiş Tanrı inancını sorgularken ve eleştirirken Hıristiyanlık inancı üzerinden sonuçlara varmışlar, diğer dini inançları (İslam gibi) bir kenara bırakmışlardır.

İslamiyet’in bilimle bir sorunu yoktur. Bunun en güzel örneği İslam’ın ana kaynağı olan Kur’an-ı Kerim’in kadın erkek herkesi ilme teşvik etmesidir. Ve bu uğurda çalışan bilim adamlarına ve düşünürlere tarih boyunca hiçbir Müslüman yönetici tarafından baskı yapılmamasıdır. Müslüman ilim adamları sadece dini ilimlerle değil matematik, tıp, astronomi ve felsefeyle ilgilenmişlerdir. Hıristiyanlık’taki teslis, reenkarnasyon, ruhbanlık, İsa’nın çarmıha gerilişi, vaftiz, asli günah gibi inanç ve kavramlar en çok tartışma konusu olan ve ateistlerin şiddetle eleştirdikleri meselelerdir. Oysa İslamiyet’te böylesi paradokslar yoktur. İslamiyet’te bilim-din çatışmasının çıktığı nokta daha çok Tanrı adına hareket ettiğini söyleyen kişilerin tavır ve hareketleri olmuştur.

Modern dönemde bilimi esas alarak ateizmi temellendiren ve teorisini sistemleştirerek bir felsefe halinde sunan en önemli kişi Auguste Comte’dur. Bilimin ve yapılan her türlü deneyin tanrı diye bir şeyi ispatlamadığını sistemleştirmeye çalışmıştır.[25]