Pencereden Görülenler
 

Bir hastanede ölümü bekleyen hastalarin koguşu, koguşta bir oda, odada iki yatak, iki hasta. Birisi pen*cerenin önünde, oteki duvar dibinde.

Hayatlarının şu son döneminde pencere kenarın*daki, sabahtan aksama pencereden bakıp, tüm gördük*lerini duvar dibinde hicbir şey görmeyen arkadaşına aktarır:

„Bugün deniz dünden daha durgun. Rüzgar hafif olmalı. Beyaz yelkenliler belli belirsiz ilerliyor.... Park mi ? Park henüz tenha. Salincaklarin ikisi dolu, ikisi boş. Gecen haftaki sevgililer yine geldiler.

Erguvanlar bugün çıldırmış, oyle bir cicek açtı ki; etraf mordan geçilmiyor. Erikler desen gelinden farksız...

Eyvah miniklerden biri düştü. Annesi yetişti bağrına basıyor çocuğu. Neyse cocuk sustu.

Gülüyor şimdi...

Öğrenciler mi? Onlar yine kitaplarina dalmışlar... Dur bakayim, haa... Simitçi geldi. Iki simit alip beşe paylaştırıp yiyorlar.

Simdi de çocuklara katıldılar ucurtma uçurtma*ya... Uçurtma yükseliyor yükseliyor...





Hayır, yelkenliler henüz görünmedi, ama martıla*rın keyfi yerinde. Baloncu da erkenci. Mavi, mor, ye*şil, kırmızı, turuncu kocaman balonları var..."

Her gün böyle sürüp giderken, her göerdüğünü an*latırken ansızın, müthiş bir kriz geçirir pencere yanın*daki.! Duvar dibindeki düğmeye bassa, doktor cağıra*bilir. Ve belki de yanındaki arkadaşını kurtarabilir. Ama... Ama... Arkadaşı ölürse, pencerenin yanı boşa*lacaktır. Ve duvar dibindeki düğmeye basmaz, doktor cağırmaz. Arkadaşı olür. Ertesi sabah duvar dibindeki*nin yatağını pencerenin yanına taşırlar.

Bekledigi an gelmiştir. Yattigi yerden pencereden dışarı bakar. Pencerenin dibinde kapkara duvardan başka hicbir şey yoktur.