Karanfil ile İlgili Sözler

Bir daha açar mı karanfil, korkusuz?

Adını şiire bulanmış karanfil sayarım.

Ah benim örselenmiş incinmiş karanfilim.

Umutsuzluk bir karanfildir, yalnızca bir karanfil.

Gözlerin kaç gece eder? Dudakların kaç karanfil? (Attilâ İlhan)

Havada karanfil, kekik kokusu, bu yolda galiba, sen gezinmişsin…

Bir ben kaldım, ortasında kavganın, bir de karanfil yürekli çocuklar…

Martılar karanfil dökerken sulara, hiç böyle İstanbul olamadı kimse…

Yarin dudağından getirilmiş bir katre alevdir bu karanfil. (Ahmet Haşim)

Karanfil kokuyor sigaram, dağlarına bahar gelmiş memleketimin. (Ahmed Arif)

Ben kendime bir karanfil mezarı satın aldım. Beni oraya gömecekler. (Edip Cansever)

Gecenin göğsünde bir sigara yakarsın. Sevda bir şiire karanfil olur, alıp saçına takarsın.

Sen bir karanfilsin, delisin, içlisin de, bükersin hemen boynunu… (Edip Cansever)

Kafamı kızdırma gene giderim az sonra gelirim elimde karanfiller. (Ahmet Erhan)

Yağmur yemiş sırılsıklam bir karanfil. Bir tenhalığa gülümsüyor içimde. (Ali Asker Barut)

Ayrılığın çiçeğiymiş kırmızı karanfil. Sen gidince benden, gönlüm oldu sersefil… (İlhan Turgut)

Biz de bilirdik sevgiliye karanfil almasını, lakin aç idik yedik karanfil parasını. (Yılmaz Güney)

Bir karanfil telaşı taşıyor gözlerin, gidiyorsun. Ve kendimle baş başa kalabilmeyi öğreniyorum.

Sana karanfiller getirdim ve ben seni kapında beklerken hepsi akşam üzeri intihar etti bir bir…

Gülüşün bahar buğusu senin. Gülüşün bir avuç su. Gülüşün gül. Gülüşün karanfil kokusu. (Nuri Can)

Geleceğim. Ve her duvarın başına bir karanfil dikeceğim. Her pencerenin altında bir şiir okuyacağım.

Bir demlik çay kabında iki karanfil tadında, yudum yudum sev ki tadı çıksın aşkımızın bu bahar da.

Ne bir demet karanfil, ne bir damla gözyaşı. Bir hal hatır sormayı dener diye bekledim… (Cemal Safi)

Oysa ki seninle güzel olmak var. Örneğin, rakı içiyoruz içimize bir karanfil düşüyor gibi. (Edip Cansever)

Bazı şeyleri evime hiç almadığım karanfiller kadar çok özlüyorum. Güzel olduklarını biliyorum ama hiç sahip

Ne aşkım, ne emelim. Soluk bir karanfilim. Ben gurbette değilim. Gurbet benim içimde! (Kemalettin Kamu)

Papatyalar misali güzelliğin, karanfil misali kokun, mutluluğun tanımı sarılışın, hayatta kalma sebebi gülüşün…

Sen ve ben yazgılıydık sevdalanmaya, nice erkek nice kadın arasında karanfillerin kök salıp yetiştiği toprakla… – (Pablo Neruda)

Kitabının sayfaları arasında kuruttuğun o karanfili hatırla! Eline aldığında parçalanan o kurumuş küçük karanfili… Kokumu hatırla!

Bir süre sonra ölenlerin mezarlarına değil, gidenlerin sokaklarına karanfiller bırakıyorsun ama o bahar hiçbir zaman geri gelmiyor…

Kavgalar biriktiriyorsun ve hep mağlup oluyorsun. Elinde bir demet karanfille hangi kavgadan galip çıkmayı düşünüyorsun ki sen?

Bir yerde okumuştum, karanfil mezarlara bırakılırmış. Giderken adım attığın her kara parçasına bir demet karanfil bıraktım, bil istedim.

Hayat işte! Papatya gibi hüzünlü bazen, karanfil gibi yasta insan. Fakat bülbül nasıl aşıksa, işte insan da öyle aşık umuda. (Neşe Ağaoğlu)

Bir karanfilin aşkına ihanet etmek ancak beceriksiz bir bahçıvanın işi olabilir. Zakkumlarla dolu bahçesine bir tanecik bile karanfil ekmedi o bahçıvan.

Bu ne mavi, bin kere mavi. Bu ne karanfil, bu ne yoğun karanfil böyle. Bu ne zulüm işkence. Bu ne ölmezlik insandaki. (Edip Cansever)

Suya düşen bir karanfilse yüreğin, bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm vursun seni o taştan bu taşa o çağlayandan bu çağlayana. (Ahmet Telli)

Bir keresinde bir karanfili kopardım. Sana göre bu anlamsız bir hareket ama benim için sonsuz bir iyilik, hatta merhamet. Çünkü onu karanfil olmaktan kurtardım.

Senin ağzın tarçın kokardı, benimki karanfil… Birbirine karışırdı soluklarımız. Tek başınayız şimdi ikimiz. Bende karanfil, sende tarçın kokusu. Yapayalnız, kimsesiz…

Sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte. Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel. O başkası yok mu bir yanındakine veriyor. Derken karanfil elden ele. (Edip Cansever)

Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu? Her seher yüreğimde açan karanfillerin, her akşam ellerimde sararıp solduğunu? Nereden bileceksin. (Nurullah Genç)

Konuşuyorsun, kanatlı bir karanfil dudakların. Gözlerin iki dağ suyu güldükçe köpüklenen. İndiriyorsun kirpiğini upuzun bir güz. Bir kapı önündeyim, girsem suç gitsem ayaz. (Şükrü Erbaş)

Sadece bir karanfil kokusu kalacak hafızanda, rüzgarla savrulup konarak öpmek istediğim burnunun tam ucunda. Kokusunu beğenmediğin karanfil baş belan olacak. “Karanfil özlenir mi?” deme. Hep onu özleyecek, onu arayacaksın.