Bendeki Ayrılık...
 

Kapımı çalan bu defa, karşu komşum değil.. Apartman görevlisi de değil.. Ayrılık...

Hiç beklemediğim anda, birdenbire.. Oysa hiç hazır değildim henüz...
Sadece ben mi? Avuçlarının sıcaklığına alışmış ellerim , bakışlarında kaybolan gözlerim, sevginle ısınan kalbim ve kalbini evi bellemiş ruhum...

Evsiz, barksız, vatansız kalmış bir mülteci gibi tüm duygularım... Ağustos sıcağında içim üşüyor. Sığınağımdın sen korunaksız kaldım. Kalabalıklar içinde yapayalnızım şimdi..

Kalbimi yerinden söküp aldın sen, gözlerimin önünde avuçlarında bir serçe gibi titriyor adeta..

Sen gittin ve ben öldüm... Ruhsuz , duygusuz , hissiz bir robot gibiyim.. Tam her şey bitti artık bir şey hissetmediğim anda vuruyor beni ayak tırnaklarımdan, saçımın diplerine kadar tüm vücudumu saran o müthiş acı.. Nasıl dayanır ki bir beden bu acıya? Acı elle tutulup gözle görülebilir mi? Görülüyormuş meğer.. Aynada gördüğüm bu surat ben miyim gerçekten? Kendim kendime bu kadar nasıl yabancılaştım?

Sen gittin ya.. Ben, ben değilim artık. Sadece nefes alıp veren yaşayan bir ölüyüm.. Geçecek biliyorum.. Her gecenin bir sabahı olduğu gibi bu acının da bir sonu olacak elbet...Olacak da; bu enkazdan sağ çıkmayı başaran ben , eski ben olacak mıyım, o meçhul işte..

Sen kendin gitmedin sadece.. Giderken benim güven duygumu, inanma isteğimi , en önemlisi de bir daha birini sevebilme ihtimalimi de alıp götürdün yanınsıra... Otur gurur duy eserinle...