Zaman mı iyileştirir, o zamanda yaptıklarımız mı

Başımıza üstesinden gelmekte zorlandığımız bir olay geldiğinde, sevdiğimiz birini kaybettiğimizde örneğin ya da bir ilişkimiz bittiğinde, aldatıldığımızda, güvendiğimiz biri tarafından hayal kırıklığına uğratıldığımızda çevremizdekiler bize destek olmak ve daha iyi hissetmemiz için birçok şey söylerler. Bunlardan bir tanesi de “Zamanla her şey düzelecek. Zaman her şeyin ilacıdır” sözüdür. Gerçekten öyle midir? Bütün sorunların ilacı gerçekten zaman mıdır?

Zaman sorunları aşmakta ilacın kendisi değil, yardımcısıdır.

İyileşme yolunda zamanın rolü yadsınamayacak derecede önemlidir. Bizi derinden sarsan olayların üstesinden gelmek için daima en önemli ihtiyaçlarımızdan biri olmuştur. Çünkü zaman, yaşanan o olaya çare olmaz ama olayın soğumasına yardımcı olur. Üzerimizdeki o ağır yükün, etkinin hafiflemesinde önemli bir rol oynar. En başta, bize başımıza gelen olayı daha gerçekçi, duygularımızdan daha bağımsız değerlendirebilme olanağı sağlar. Bu çok önemlidir. Çünkü olay ne kadar tazeyse ve biz ona ne kadar yakınsak, onun etkisi altında o kadar çok kalırız ve onu olduğundan çok daha büyük, çok daha kötü ve içinden çıkılmaz olarak görürüz. İşte bu aşamada zamana ihtiyacımız vardır.



Zaman, bize olaya birkaç adım geriden bakma imkanı sağlar. Böylece olayı daha objektif bir şekilde görebilir ve bu şekilde değerlendirebiliriz. Çünkü bu süreçte duygularımız daha hafiflemiş ve biz de daha sakinleşmiş oluruz. Bunun için de zaman gerekir. Geçen zamanla iyileşiriz. Ancak sanılanın aksine iyileştiren şey zamanın kendisi değildir. Zaman iyileştirmez. İyileştiren o zaman içerisinde yaptıklarımızdır.

Bizi asıl iyileştiren şey ilerlemektir.

İyileşme, o sürede yaptıklarımızla gerçekleşir. Bu süreçte aldığımız kararlar, attığımız adımlar, üstlendiğimiz sorumluluklar, gerektiğinde aldığımız risklerle ilerler ve iyileşme yoluna gireriz. Acımıza sarılmayı, yasımızı sürdürmeyi bıraktığımızda iyileşiriz. Bütün bunlar da zamanla olur.

Hiçbir şey yapmadan acımızla, öfkemizle, üzüntümüzle, korkumuzla bir olup uzunca zaman geçirebiliriz. Günler, haftalar, aylar, hatta yıllar bile geçirebiliriz. Ancak bunca zaman boyunca hiçbir şey değişmez, iyileşmeyiz. Çünkü ne kadar zaman geçerse geçsin biz o en baştaki yerde takılı kalmış oluruz. Sürekli orada kalır, ilerleyemezsek hiçbir şeyi değiştiremeyiz. Değiştiremediğimiz için de iyileşemeyiz.

Eğer iyileşmek istiyorsak her şeyden önce kendimize zaman tanımalıyız. Sonra da bu zaman içerisinde adım atmak, ilerlemek için kendimize izin vermeliyiz. Ancak bu şekilde hayatımıza devam edebiliriz. İlerlemeye ve iyileşmeye kendimizi affetmekle başlayabiliriz.