L’esprit de l’escalier

İki kardeş birbiriyle anlaşamaz derler... İlk önce birbirlerini sevseler dahi, sonra evlenince birbirlerini aramazlar sormazlar derlerse, onlara bizden bahsedebilirsiniz.

Erkekleri evde bırakıp tatile de gidiyoruz haklısınız birbirimizi aramıyoruz çünkü biz hep yanyanayız.

Bir off desek , sesimizi kötü hissetsek hemen birbirimize koştuğumuz doğrudur.

Eee nihayetinde , Eliztoş , annesi ve teyzesi gezmelerde yine.

Papatyalar farklıdır bayım.. Seviyor sevmiyor diye kopartılacak kadar cesaretli ama koparıldıktan sonra bütün ihtişamını ve güzelliğini kaybedecek kadar narindirler. Ve birde papatya seven kadınlar vardır. Onlar sizi sevecek kadar cesaretlidir fakat kırıldıklarında paramparça olup toparlanamayacak kadar narin. Bir kadının sevdiği müziği ve çiçeği iyi bilmelisiniz. Sevdiği müzikte duygularını, sevdiği çiçekte kendini yansıtır bir kadın... Hele bir de o kadın papatya seviyorsa oturun ve düşümün. Aşkı için narinliğini ve kırılganlığını bir yana bırakıp bir şeyler kanıtlamaya çalışırcasına, seviyor sevmiyor diye kopartıp atılan bir çiçek. Daha ne kadar zor ve ihtişamlı olabilir ki bir sevgi? Daha ne kadar huzur verir sevilene? Eğer böyle bir kadın tarafından seviliyorsanız değerini bilin. Çünkü kalmadı o kadınlardan artık. Çiçeğin fiyatına değil anlamına, müziğin popülerliğine değil melodisine ve sözlerine bakan bir kadın varsa hayatınızda o kadını incitmek yerine sahiplenin, Benden size bir tavsiye, sadece bir papatya bile mutlu edebilir kadınları, Siz sadece nasal ve hangi müzikle armağan edeceğinizi düşünün...

Aramız bozulmasın diye uğraştığım herkes bencilleşti.
Zor anında yanına koştuklarım nankörleşti.
Yüzüne gerçekleri vurmayıp susmayı tercih ettiğim herkes kendini haklı zannetti.
İnsanlar böyledir, mesafe iyidir her zaman.

Hani kulaklığını takarsın ama bir kaç şarkı ardından çıkartırsın. Ya da sıkılırsın ve film açarsın. Film çok güzeldir ama 10. dakikada kapatırsın. Tüm yemekleri yemek için sofraya oturursun ama iki lokmada sofradan kalkarsın. Dışarı çıkarsın ama bir kaç sokak sonra eve dönersin. Bilgisayar da zaman geçirmek istersin ama site adı yazmayacak kadar bunalmışsındır. Bir şeyler yazmak istersin ama elin bile kalem tutmaz olmuştur. Arkadaşlarınla konuşmak istersin ama "merhaba" diyecek halin kalmamıştır. Ağlamak istersin ama göz yaşların içine akmaya başlamıştır. Uyumak için yatağa yatarsın ama göz kapakların ihanet etmiştir sana.
Öyle bir boşluktayım işte.
Hiç bir şey yapmak istemiyorum.
Hissizleştim, dayanamıyorum.

Kendisine acı bir şekilde laf koyulan ve bunun altında kalan birinin olay geçip gittikten sonra "tüh, keşke şöyle deseydim, nasıl da lafı gediğine koyardım" tarzında düşünmesidir işte L’esprit de l’escalier.