Sessizliğimin sesleri
 

Bazen gitmek gerekir.. Gelmişse gitme vakti gitmesini bilmeli insan..

Hissettiğimiz o aidiyet duygusu yok olmuşsa, kendimizi köksüz ve bağsız hissetmeye başlamışsak artık yeni başlangıçlar, yürünecek yeni yollar bulma zamanıdır belki de..

Diyerek çıktım bir yeni yola ve bilinmeze adım attım.. Her insan gibi en temel çabam belki de var olmak, varlığımı gösterebilmek..

Yeni gün bana ne getirir, benden neler götürür hiç bir fikrim yok henüz.. Ama denemekten ne kaybederim, olduğumdan daha mı dibe inerim ki.. Hem en dibi görmek bazen en iyisi değil midir? Çünkü inecek yer kalmadığı için artık yukarı çıkma zamanı gelmiş demektir..

Heybemde; hissettiğim o buruk hüzün ve söyleyemediğim , boğazımı yakan kelimelerimle, merhem olur belki diye bir kalem ve bir kağıt aramaya geldim, soluklandım gölgenizde..

Yanıt: Kalemimin Ucundaki Kelimelerim..
 

Geçmişini konuşmaktan vazgeçmelisin dedi.. O kadar düz , o kadar basit söyledi ki bu cümleyi.. Bende yarattığı yıkımı fark etmedi bile..

Bugünkü hayatımızı şekillendiren, bizi biz yapan o geçmiş değilmiş gibi.. Yaşadığımız her anı , her travma, çocukluğumuzun bizde bıraktığı her izin uzantıları her gün karşımıza yeniden yeniden çıkıp bugün yaşadıklarımızı dizayn ederken gel de konuşma geçmişi..

Kendince haklı belki de.. Geleceğe daha bir güvenle , daha sağlam adımlar atabilmem için geriye değil önüme bakmam gerektiğini anlamamı istiyor..
Anlamadığı ise benim farkında olduğum ama bunun ha demekle olmadığı...

Yanıt: Kalemimin Ucundaki Kelimelerim..
 

Az empati... Çok demiyorum cidden, azıcık empati bir çok gereksiz problemin, dargınlığın kırgınlığın ve yanlış anlaşılmanın önünü kesmeye yetecek oysaki..

Neden insanlar bu kadar vurdumduymaz, bu kadar gaddar ve ben odaklı.. Paylaştıkça artan sevinçlerimiz, paylaştıkça azalan dertlerimize ne oldu bizim.. Ne ara bu hale geldik fark etmeden...

Bazen insan olduğum için utanıyorum ciddi ciddi..

Ne anlatsam , kendi penceresinden bakan ve sorgusuz sualsiz yargılamaya giden insanlar çok yordu beni.. Kimseye bir şey anlatmama ve köşeme çekilme isteğim bundandır..

Yanıt: Kalemimin Ucundaki Kelimelerim..
 

Bu aralar sonbaharda rüzgarın savurduğu, sararmış kuru bir yaprak misaliyim..
Rüzgar ne taraftan eserse o tarafa yönelen.. amaçsız , sebepsiz , gelişine..
Her şeyi salmışlık duygusu esir almış ruhumu.. Hem garip bir haz veriyor, hem içimi yakıyor..
Dünya yansa umur etmezmişim gibi..
Bu bir sahte iyilik hali mi yoksa gerçekten bunu başarabildim mi henüz bilmiyorum..
Bekleyip göreceğim...

Yanıt: Sessizliğimin sesleri
 

Ruhum yine mengenede.. Sıkışmışlık hissi esir almış beni.. Elimi kıpırdatasım yok gibi.. Uzun zamandır susuyorum, sustuklarımı dile getirmediğim için yine suçlu ben oluyorum.. Anlamıyorum gerçekten.. Ya bir salın beni.. Ben vazgeçmişim.. affetmişim.. yok saymışım.. Varlığınızı unutmayı yeğlemişim.. Siz de yapın.. Sayın ki girmedim hiç hayatınıza.. Hiç yoktum.. olmadım.. Beni bana bırakın.. Nedir benden istediğiniz hala anlamıyorum..
Güneşime gölge etmeyin, başka ihsan istemiyorum..

Yanıt: Sessizliğimin sesleri
 

''Sen bana nisan yağmurlarıyla geldin ''..demişti.. Çok hoşuma gitmişti duyduğumda.. Ne güzel bir tarif demiştim.. Şimdi geriye dönüp baktığımda nisan yağmurlarını düşününce hoşuma giden bu söz canımı acıtıyor.. Malum Nisan yağmurları aniden gelir, seni sırılsıklam ıslatır ve bir o kadar da hızlıca geçer..
Tıpkı ben gibi.. Geldim ıslattım ve gittim..
Doğru cümle.. Sen nisan yağmurusun olmalıydı belki de..

Yanıt: Sessizliğimin sesleri
 

Tam bir boşvermişlik içindeyim.. İşi, evi, dostları, kısaca hayatı.. Benim gibi sorumluluk duygusu aşırı olan , plansız programsız adım dahi atmayan biri için bu nasıl değişik bir duygu anlatmaya kelimelerim yetmiyor..Sonbahar ın gelişi mi etkiledi bilmiyorum ama zorunlu kalmadıkça hiç bir şey yapmıyorum bu ara.. işin en ilginç yanı ise bu durumun beni hiç rahatsız etmiyor oluşu..
Uzun zamandır bir şeyler olsun diye beklemişim.. beklemişim.. ve olmayacağını anladığımda salmışım gibi..Garip ama huzurluyum...