Çocukluğun Geçtiği Sokaklar

Kaçıncı dalışım o eski mahalleme yürüyorum sokaklarında ama herşey farklı yol farklı zaman farkli insan çocukluğunu arıyor şu kirlenmiş dünya da

Sık sık taşınan biri için olan nostalji, sanırım benimki kadar etkili değildir. Sen gel doğduğun yerde 28 yıl yaşa, sonra evi taşı, peh. İnsan ondan sonra anlıyor bu hissi ve çok daha uzun yılları geçirdiği için bana göre etkisi daha büyük bir ukteye dönüşüyor.

Annemler hala çocukluğumun geçtiği mahallede oturuyor.
Eski tadı yok artık.

2015 de şehir değiştirdiğimiz de, uzun bir süre alışamamıştım.
Her İstanbul'a gittiğimde, okuduğum lisenin önünden geçtiğimde, oturduğumuz mahalleye uğradığımda...
Her anını hatırlıyor ve yürüdüğüm yol boyunca o anda değil, eskileri yeniden yaşıyormuş gibi hissediyordum...
Hayat zamanla çok farklı yollar sunuyor size. Bu alışamadığım şehri yani pekte bir anı biriktiremediğim şehri de yakın bir zamanda geri de bırakıcam. Sanırım eskisi gibi burukluk hissedeceğimi sanmıyorum.
Çünkü ben asıl çocukluğumun bir bölümünü 2019 da çöpe attım geri dönüşümsüz sildim.
Hani derler ya, hayat sizi bir yerden alır başka bir yere koyar ve buradan devam et der. Bazı değişimler ilk gerçekleştiğinde sizi üzer ama 2015 yılında ki o değişim, benim en güzel geleceğimi inşa etmek adına ilk adımmış.
Bu yüzden şimdi geçmişimi sevgiyle kucaklıyorum.

O sokakların yeri ayrıdır. Şimdi çocukluğumun geçti yerden uzakta ayrı ilde yaşıyorum.

[Foruma üye olmadığınız sürece forum içeriğindeki bağlantıları görüntüleyemezsiniz. Foruma üye olmak için TIKLAYIN!]

Ben de uzak yaşadım senelerdir rüyalarıma dahi giriyordu galiba insan en çok çocukluğunu özlüyor ama olmuyor işte son günlerim burada yine uzak düşeceğim ozlememek en güzeli galiba

geçende abim ( bayramda) atla arabaya seni bi yere götürecem dedi. bakalım hatırlayabilecek misin diye de ekledi... bi sokağın önünden 2-3 kere geçtik... abi dedim neresi burası... hatırlamadın mı, hiç çağrışım yapmadı mı dedi. yok abi dedim neresi ki burası ya söyle hadi dedim...



büyüdüğümüz sokak dedi. ve bunu demesiyle insanın gözünde anılar canlanır mı , en ufak detayına kadar herşey hatırlanır mı. hatırladım ... hemde herşeyi... ya hiç değişmemişti, her şey aynıydı veya bana öyle geldi bilemedim... biz sokakta oynarken nenemin balkondan bizi izlemesi, çocukluk arkadaşım olan alev i, abimlerin sen hala bu saatte sokakta mısın demelerini, ekmek ve domatesi yiyişimi, annemlerin kadınlarla çay demleyip, kapı önü sohbetlerini, imece usulü yapılan açık ekmekleri , sokak düğünlerini, evin önünde yıkanan cenazeleri hatırladım...


ve daha da ilginci amcamlara giderken hep o sokağın önünden geçmem ve evimizi , sokağımızı hiç hatırlamamak çok üzdü beni...

sonra abime sarılıp hıçkıra hıçkıra ağladım... biz çocukken çok güzeldik, çok insandık ve büyüdükçe insan kalmak, kirlenmemek çok yordu bizi, hepimizi

içimdeki piç
beni bırakma hiç